Podręcznik migracji sprzętu 2n 9157101

Podręcznik migracji sprzętu 2n 9157101 to oficjalne wytyczne, które należy przestrzegać podczas migracji urządzeń 2n 9157101. Podręcznik zawiera wszystkie wymagane informacje techniczne, wytyczne i procedury dotyczące zamiany lub aktualizacji urządzeń. Podręcznik zawiera również informacje na temat instalowania i konfigurowania urządzeń, a także wytyczne dotyczące wsparcia technicznego i aktualizacji oprogramowania. Podręcznik może być używany jako podstawowy dokument dokumentacji, który można użyć do migracji sprzętu 2n 9157101.

Ostatnia aktualizacja: Podręcznik migracji sprzętu 2n 9157101

Polska wersja jednej z ogólnoświatowych encyklopedii dostępnych w Internecie podaje wyjątkowo ogólne określenie migracjimigracji – przemieszczanie się ludności mające na celu zmianę miejsca pobytu. Przemieszczanie się jest terminem jednoznacznym, ale miejsce pobytu już nie.
Wersje angielska i niemiecka tejże encyklopedii mówią o przemieszczeniu z zamiarem osiedlenia, co jest dużym zawężeniem w stosunku do wersji polskiej.

Szeroka definicja pozwala podzielić migracje według różnych kryteriów. Jednym z nich jest czas trwania przemieszczenia. Migracja czasowa, w przeciwieństwie do stałej, to wyjazd z zamiarem powrotu. Czasowe migracje mogą być regularne, powtarzające się co jakiś czas, bądź nieregularne. Inne kryterium mówi o zasięgu migracji: migracje zewnętrzne, w odróżnieniu od wewnętrznych, wiążą się z przekraczaniem granic administracyjnych, nie tylko międzypaństwowych.

Kolejnym kryterium jest powód wyjazdu. Migracja może być dobrowolna albo przymusowa. Około 10‑15 mln to uchodźcy – ludzie, którzy opuścili swe kraje w obawie przed prześladowaniami. Wśród migrantów są repatrianci – osoby, które wcześniej zostały zmuszone do opuszczenia swoich siedzib, ale do nich wracają. Najczęściej jednak migruje się z powodów ekonomicznych, by poprawić poziom życia swój lub rodziny. Migracja może mieć również podłoże religijne, zdrowotne lub społeczne.

Szacunki mówią, że w 1990 roku ok. 150 mln ludzi mieszkało w innych państwach, niż się urodziło. Obecnie jest to ponad 200 mln – 3% ludności świata. Przy utrzymaniu takiego tempa wzrostu w 2050 roku migrantów będzie ok. 400 mln.
Powodów migracji jest wiele. Zwykle nie decyduje jeden czynnik, lecz ich splot. Niektóre zmuszają do wyjazdu, inne przyciągają do nowego miejsca.

Warto pamiętać, że przewaga argumentów na rzecz emigracji nie zawsze skutkuje wyjazdem. Trzeba liczyć się na przykład z ograniczeniami wizowymi, kosztem transportu, nieznajomością języka i kultury, rozłąką z rodziną i znajomymi.

Chociaż ludzie migrują we wszystkich kierunkach, natężenie ruchu nie jest jednakowe. Jeżeli posłużymy się metodologią Programu ONZ ds. Rozwoju (UNDP) i podzielimy świat na bogatą Północ i biedne Południe, to otrzymamy 4 kierunki migracji. Najliczniejsze to południe‑północ i południe‑południe.

Przykłady pierwszego to migracja z Meksyku do Stanów Zjednoczonych czy z Turcji do Niemiec, a drugiego z Bangladeszu do Indii i z Afganistanu do Pakistanu.
Najliczniejsze migracje w obrębie państw wysoko rozwiniętych to Niemcy – Stany Zjednoczone i Wielka Brytania – Australia.
Ruch północ‑południe to w największym natężeniu Stany Zjednoczone – Meksyk i Niemcy – Turcja. Są to jednocześnie przykłady reemigracji, czyli powrotu do kraju macierzystego.

Zarówno napływ, jak i odpływ ludności niosą ze sobą konsekwencje dla kraju emigracyjnego oraz docelowego. Ocena niektórych jest jednoznaczna, innych dyskusyjna.
Kraj docelowy zyskuje pracowników często gotowych podjąć prace zbyt mało atrakcyjne pod względem warunków i płacy dla stałych mieszkańców. Czasem dzięki nim uzupełnia się deficyt pracowników, którzy z racji wieku przeszli na emeryturę. Część migrantów to ludzie wykształceni, dlatego od razu stają się wydajnymi pracownikami. Nawet jeśli pracują nielegalnie, kupują w legalnych sklepach, płacąc tym samym podatki pośrednie. Kraj zyskuje więc ekonomicznie.
Ponieważ większość przybywających to ludzie młodzi, wzrasta przyrost naturalny. Jest to istotne w krajach 4 i 5 fazy przejścia demograficznego.
Przybysze wzbogacają kulturę kraju imigracyjnego poprzez na przykład kuchnię, tradycje, ubiór. Ich obecność sprawia, że mieszkańcy poszerzają swoją wiedzę o świecie.

Z drugiej strony duże różnice kulturowe mogą czasem prowadzić do powstania etnicznych dzielnic. Niezrozumienie i nietolerancja często skutkują napięciami i konfliktami.

Obecność nowych, potencjalnych pracowników pozwala na obniżenie płacy oraz skutkuje oskarżeniami o zabieranie miejsc pracy.

Część imigrantów stanowi obciążenie dla opieki społecznej, powoduje zwiększenie wydatków na kursy językowe, zasiłki dla bezrobotnych czy obsługę prawną, zwłaszcza jeśli potrzebni są tłumacze języków mało znanych. Część zarobionych przez imigrantów pieniędzy jest wysyłana do kraju macierzystego, przez co sumy te nie są inwestowane ani wydawane na miejscu.

Z kolei w kraju emigracyjnym zmniejsza się bezrobocie, a tym samym rosną płace. Pieniądze otrzymane z zagranicy pomagają podnieść poziom życia. Informacje o innych krajach wzbogacają wiedzę o świecie. Reemigranci przywożą ze sobą nowe umiejętności i wzorce kulturowe.

Negatywnych następstw też nie brakuje. Wyjazd wykształconych ludzi to „drenaż mózgów” – zubożenie kraju o osoby o dużym potencjale, których koszty wykształcenia nie zostają zwrócone. Młodzi emigranci rodzą dzieci w nowych krajach, stąd spadek przyrostu naturalnego w kraju macierzystym. Wśród Polek przybyłych do Wielkiej Brytanii po 2004 roku średnia dzietność to 2, 13 w porównaniu do 1, 3 w Polsce.

Dzieci, których rodzice wyemigrowali, zostają pod opieką dalszych krewnych. Nie jest to sytuacja sprzyjająca rozwojowi. Długotrwała rozłąka może prowadzić do problemów zdrowotnych i wychowawczych, a także skutkować słabymi postępami w nauce.

Emigracja polska ma długą historię. Pierwsi polscy osadnicy w Ameryce Północnej pojawili się już w 1608 roku. Późniejsze losy polityczne kraju i sytuacja ekonomiczna spowodowały liczne i wielokierunkowe ruchy migracyjne – do państw Europy Zachodniej, w głąb Rosji, do Stanów Zjednoczonych, Ameryki Południowej. Po drugiej wojnie światowej duża część żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie nie wróciła do komunistycznej Polski, rozpraszając się po świecie. W powojennej historii Polska była krajem emigracyjnym. Ruch ten uległ przyspieszeniu po wstąpieniu do Unii Europejskiej i otwarciu rynków pracy na zachodzie Europy.

Współczesne dane Głównego Urzędu Statystycznego nie są w pełni wiarygodne, ponieważ opierają się na informacjach administracyjnych (meldunkowych), a wielu emigrantów nie przestrzega tych przepisów. Obecnie szacuje się, że poza Polską mieszka ok. 20 mln Polaków i osób pochodzenia polskiego. Setki tysięcy osób (np. w USA, Brazylii, Francji, Białorusi) ma tylko polskich przodków, ale chce być zaliczana do Polonii, natomiast setki tysięcy innych mieszka i pracuje poza Polską (np. w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemczech), ale nie uważają się za emigrantów.

Wraz z przyjęciem Polski do Unii Europejskiej znacząco zmieniły się kierunki emigracji zarobkowej. Wskutek otwarcia rynków pracy w Europie Zachodniej zmalała atrakcyjność Stanów Zjednoczonych. Aby poprawić swój standard życia, nie trzeba już wydawać znacznych sum na podróż ani poddawać się długotrwałej i uciążliwej procedurze wizowej.

W 2004 roku, po przystąpieniu naszego kraju do Unii Europejskiej tylko 3 kraje otworzyły swe rynki pracy dla Polaków – Szwecja, Wielka Brytania i Irlandia. Ludzie decydujący się wówczas na emigrację w ogromnej większości wybrali Wielką Brytanię. Zachęciły ich wysokie zarobki, wcześniejsza obecność tam Polaków, duży rynek pracy oraz łagodny klimat, w małym stopniu wpływający na sezonowość prac w rolnictwie lub budownictwie. Szwecja okazała się mniej atrakcyjna niż Irlandia. Przyczyn tego można upatrywać w odmienności kulturowej, klimacie uznawanym za zimny, dużych odległościach, wysokich podatkach oraz w fakcie, że wbrew obiegowej opinii nie wszyscy Szwedzi mówią po angielsku.
W miarę otwierania się kolejnych rynków pracy emigracja coraz bardziej się rozpraszała. Oczekiwano sporego napływu emigrantów do naszego zachodniego sąsiada, gdy w 2011 roku Niemcy otwierały się na pracowników z Polski. Okazało się jednak, że duża liczba pracujących w Niemczech to nie wynik przyjazdów, lecz głównie fakt legalizacji dotychczas zatrudnionych „na czarno”. Kolejnej prawdopodobnie zmiany należy spodziewać się, gdy Stany Zjednoczone zniosą dla obywateli Polski obowiązek wizowy.

• Liczba migrujących na świecie ma tendencję wzrostową.

• Wśród licznych przyczyn emigracji najpowszechniejsza jest ekonomiczna.

• Największy przepływ ludności to migracja z krajów rozwijających się do rozwiniętych.

• Na ruchach migracyjnych kraje zyskują, ale także tracą – bilans nie wszędzie jest taki sam.

• Najwięcej Polaków i ludzi polskiego pochodzenia mieszka w Stanach Zjednoczonych.

• Po przystąpieniu do Unii Europejskiej nasiliła się emigracja z Polski.

Migracje mogą być długookresowe (powyżej 12 miesięcy) lub krótkookresowe (3–12 miesięcy). Migracje długookresowe oznaczają zmianę miejsca pobytu stałego. Migracje krótkookresowe to wyjazdy na pobyt czasowy, np. do pracy, na studia, na staż, na stypendium itp. We współczesnym świecie przeważają krótkotrwałe migracje ludzi młodych. W dawniejszych czasach – w XIX i XX wieku – przeważały migracje długookresowe.
Inny podział wyróżnia migracje swobodne i wymuszone. W przypadku migracji swobodnych przemieszczanie następuje z własnej woli migrantów, którzy na ogół chcą w ten sposób poprawić jakość swojego życia (migracja z powodów ekonomicznych) na przykład dzięki lepszej pracy w innym miejscu. W przypadku migracji wymuszonych przemieszczanie następuje wbrew woli migrujących – jest to na przykład deportacjadeportacja nielegalnych imigrantów do kraju, z którego wyjechali. Migrujący przymusowo z powodów politycznych czy religijnych – uciekający przed wojną i prześladowaniami – określani są mianem uchodźców.

Mieszkańców Polski dotyczą obecnie przede wszystkim migracje swobodne. Natomiast migracje wymuszone często odnoszą się do osób, które przyjechały do nas z innych krajów.

Przez ponad pół wieku po drugiej wojnie światowej w naszych migracjach wewnętrznych zdecydowanie dominował kierunek ze wsi do miasta. Wynikało to z intensywnego rozwoju przemysłu i samych miast ze wszystkimi swoimi dobrodziejstwami typu elektryczność, gaz, wodociągi, kanalizacja, komunikacja, sklepy, usługi, kultura, edukacja, służba zdrowia. Tereny wiejskie pod tymi względami przez długi czas pozostawały mocno zaniedbane, dlatego tamtejsza ludność, zwłaszcza młoda, bardzo chętnie emigrowała do miast. Poza tym do życia na wsi zniechęcało dążenie władz do upaństwowienia i kolektywizacji gospodarstw rolnych.
Największe migracje miały miejsce tuż po wojnie, kiedy to z racji organizowania sobie życia na nowo trwały intensywne ruchy ludności na tzw. Ziemie Odzyskane z terenów utraconych na rzecz ZSRR, repatriacjarepatriacja ludności wywiezionej w głąb Rosji, na Syberię i do Kazachstanu. Odbywały się też przymusowe akcje przesiedleńcze z obszarów przygranicznych, np. akcja „Wisła”. akcja „Wisła”. Potem sytuacja ogólna nieco się ustabilizowała, jednak każdego roku saldo migracji dla obszarów wiejskich było ujemne i wynosiło kilka promili. W latach 70. XX wieku ujemna wartość wzrosła do kilkunastu promili, co było skutkiem tzw. propagandy sukcesu i uruchomienia wielu nowych inwestycji. Do władzy doszedł wtedy urodzony w Sosnowcu Edward Gierek – działacz partyjny na Górnym Śląsku i właśnie tam pojawiły się ogromne inwestycje, m. in. powstała największa w Polsce huta – Huta Katowice. W całym kraju w miastach rozwijało się na dużą skalę budownictwo mieszkaniowe, co jeszcze bardziej zachęcało mieszkańców wsi do emigracji.

Od początku lat 90. XX wieku coraz mniej ludzi przenosiło się ze wsi do miast. W 2000 roku po raz pierwszy na obszarach wiejskich, w skali całej Polski, zanotowano dodatnie saldo migracji. Oznaczało to, że więcej ludzi przeniosło się z miast na wieś niż ze wsi do miast. Dotyczyło to jednak tylko dużych miast i terenów wiejskich wokół nich. Ludzie w średnim wieku mający dobrą, stabilną pracę w mieście zaczęli przenosić się na obszary podmiejskie, uciekając w ten sposób od zatłoczonych, hałaśliwych i coraz droższych centrów miast. Taka tendencja utrzymuje się do dziś.

Od wielu też lat trwa niezmienny przepływ ludności z miast małych do dużych. Wyjeżdżają głównie ludzie młodzi w poszukiwaniu pracy, o którą dużo łatwiej w większych ośrodkach miejskich. Często wyjazdy te początkowo mają na celu tylko kontynuowanie nauki – w szkole średniej lub na studiach. Jednak po kilku latach spędzonych w większym mieście absolwenci nie wracają już do swoich rodzinnych miejscowości.

Migracje zagraniczne w dawnych czasach nie były zbyt popularne. Dopiero pod koniec XIX wieku i na początku XX nabrały większego znaczenia. Wtedy to z Europy do intensywnie rozwijającej się Ameryki Północnej masowo płynęli emigranci z nadzieją na lepsze życie za Wielką Wodą. Byli wśród nich też i Polacy, choć największy udział w tej emigracji mieli Anglicy, Irlandczycy i Włosi.
Po II wojnie światowej Polska znalazła się w grupie państw komunistycznych silnie związanych z ZSRR. Od Europy Zachodniej byliśmy oddzieleni tzw. żelazną kurtyną i przekraczanie granic państwowych stało się dla nas bardzo trudne. Mimo to sporo ludzi próbowało wyjeżdżać, często nielegalnie, i niektórym się to udawało. Natomiast do Europy Wschodniej, a nawet dalej za Ural wielu Polaków zostało wysłanych przymusowo – tuż po wojnie ówczesne władze komunistyczne w taki właśnie sposób postępowały ze swoimi przeciwnikami politycznymi.
Dzisiaj nasze granice z państwami Unii Europejskiej są w pełni otwarte, co wpływa na wzrost emigracji zewnętrznej Polaków.

Od 1989 roku, czyli po upadku komunizmukomunizmu, wraz z którym zniknęła żelazna kurtyna, liczba polskich emigrantów utrzymywała się na poziomie 20–25 tys. rocznie. Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku nastąpiło dalsze otwarcie granic i wyjazdy do Europy Zachodniej stały się bardzo łatwe, co przyczyniło się do dwukrotnego wzrostu liczby emigrantów. Polacy niemal masowo wyjeżdżali do lepiej płatnej pracy najpierw głównie w Wielkiej Brytanii i Irlandii, a później w Niemczech. Ta fala wyjazdów trwała kilka lat, po czym poziom emigracji wrócił do poprzedniego stanu.
Jeśli zaś chodzi o imigrację do Polski, to stopniowo się ona zwiększa. Przyjeżdża do nas coraz więcej obcokrajowców do pracy. Przy czym wyróżnić tu można dwie zupełnie odmienne grupy imigrantów:

• wysoko wykwalifikowani specjaliści i kadra zarządzająca renomowanych firm światowych działających w Polsce – z Europy Zachodniej, USA, Japonii, Korei Południowej, Chin;

• niewykwalifikowana tania siła robocza do prostych prac, np. w rolnictwie czy budownictwie – z Ukrainy, Białorusi, Rosji, Wietnamu (często jest to imigracja nielegalna).

  RpnbUVNC1H4OR1

Emigruje ludność z całej Polski, głównie na zachód Europy, by pracować za większe pieniądze i tym samym poprawić warunki życiowe. Najwięcej ludzi wyjeżdża z Opolszczyzny, gdzie mamy skupisko osób z niemieckimi korzeniami. Po całkowitym otwarciu granic wielu z nich chętnie przenosiło się do swoich rodzin i znajomych w Niemczech. Często z podobnych względów wyjeżdżają mieszkańcy województw: śląskiego, pomorskiego, kujawsko‑pomorskiego i warmińsko‑mazurskiego. W województwie lubuskim wyjazdy są ułatwione ze względu na bliskość granicy.
Najwięcej imigrantów zagranicznych przyjmują dynamicznie rozwijające się województwa na zachodzie Polski – dolnośląskie i wielkopolskie. Lokowanych jest tam wiele firm europejskich, wraz z którymi przenoszą się ich wysoko wykwalifikowani pracownicy z rodzinami. Z kolei w województwach mazowieckim, świętokrzyskim, małopolskim i w sąsiednich mających charakter rolniczy dominują imigranci zza wschodniej granicy. Wyjątkami są tu Warszawa i Kraków, do których to miast przybywają również imigranci z innych części Europy i świata.

Skutki migracji są zupełnie odmienne dla krajów, z których ludność emigruje, i dla krajów docelowych.
W krajach emigracyjnych obserwuje się:

1. zmniejszenie liczby ludności;

2. przyspieszony proces starzenia się społeczeństwa ze względu na odpływ ludzi młodych;

3. problemy społeczne wynikające z rozdzielenia rodzin;

4. zagrożenie dla wypłacalności systemu emerytalnego;

5. brak zwrotu nakładów poniesionych na edukację ludności, która opuściła kraj;

6. odciążenie rynku pracy (więcej wolnych miejsc pracy);

7. ekstensywny rozwójekstensywny rozwój niektórych branż gospodarki spowodowany trudnościami w znalezieniu fachowców;

8. podniesienie płac w deficytowych zawodach w związku z brakiem konkurencji ze strony pracowników;

9. wzrost wpływów z zagranicznego ruchu osób, towarów i usług;

10. wzrost wpływów finansowych z przesyłanych środków do kraju od emigrantów;

11. ewentualne korzyści po powrocie emigrantów do kraju (reemigracjireemigracji).

W krajach imigracyjnych należy się spodziewać:

1. wzrostu liczby ludności;

2. zmniejszenia deficytu siły roboczej, zwłaszcza w najgorzej opłacanych zawodach;

3. konkurencji miejscowych z obcymi na lokalnych rynkach pracy;

4. wzrostu gospodarczego;

5. rozwarstwienia społecznego w miastach i powstawania dzielnic imigrantów;

6. krzewienia kultury, religii, obyczajów i innych zachowań typowych dla kraju pochodzenia imigrantów;

7. konfliktów i patologicznych zjawisk społecznych.

Jednym ze skutków migracji zagranicznych jest występowanie mniejszości narodowychmniejszości narodowych, czyli grup ludzi o narodowości innej niż narodowość dominująca w danym kraju. Szczególnie liczne mniejszości są m. w państwach przyjmujących dużo imigrantów. Mniejszości narodowe mogą być też skutkiem zmian granic państwowych, podziałów i jednoczenia krajów oraz innych zmian na mapie politycznej.
W wyniku emigracji historycznych i współczesnych Polacy osiedlili się niemal we wszystkich krajach świata. Określa się ich mianem PoloniiPolonii, np. Polonia amerykańska (w USA), Polonia brytyjska, Polonia niemiecka itp.

Najwięcej ludności polskiego pochodzenia poza naszym krajem mieszka w Stanach Zjednoczonych – ok. 10 mln. Są to zarówno potomkowie dawnych imigrantów z przełomu XIX i XX wieku, jak i współcześni imigranci z ostatnich kilkudziesięciu lat. Głównym skupiskiem Polonii amerykańskiej jest Chicago, gdzie mieszka ponad 1 mln Polaków i Amerykanów polskiego pochodzenia, m. w dzielnicy potocznie zwanej Jackowo. W innych wielkich miastach USA nasi rodacy również skupili się w „swoich” dzielnicach, np. w Greenpoint na nowojorskim Brooklynie.
Na świecie poza Stanami Zjednoczonymi większe grupy Polaków osiedliły się w kilku dużych krajach – Kanadzie, Brazylii, Argentynie i Australii. Liczna Polonia zamieszkuje też oczywiście kraje europejskie. Ze względu na bliskość i wynikające z niej historyczne powiązania ludnościowe najwięcej osób z polskimi korzeniami mieszka w Niemczech. Także w pozostałych krajach sąsiedzkich jest wiele osób polskiego pochodzenia, ale Niemcy są krajem zdecydowanie najbogatszym i dlatego tak bardzo przyciągają imigrantów.

Mniejszości narodowe zamieszkują również Polskę. Według danych z Narodowego Spisu Powszechnego w 2011 roku w naszym kraju żyło blisko 680 tys. osób deklarujących na pierwszym miejscu narodowość inną niż polska (trzeba pamiętać, że oficjalne statystyki nie odzwierciedlają do końca stanu rzeczywistego i członków niektórych mniejszości, np. ukraińskiej czy wietnamskiej, może być dużo więcej). Stanowi to ok. 1, 76% ogółu ludności. Najwięcej jest Ślązaków – taką narodowość deklaruje ponad 435 tys. mieszkańców naszego kraju. Nie można ich jednak uznać za mniejszość narodową według ogólnie przyjętych kryteriów, ponieważ nie ma na świecie państwa, w którym stanowiliby oni większość. Ślązacy, podobnie jak Kaszubi czy Górale, to zgodnie z prawem polskim grupa etnograficzna mająca specyficzne cechy (język, obyczaje, stroje) odróżniające ją od innych mieszkańców Polski. W naszym kraju wyróżnia się jeszcze mniejszości etniczne, które charakteryzują się odrębnym pochodzeniem, kulturą, często językiem i religią. Należą do nich Karaimi, Łemkowie, Romowie i Tatarzy.

Największe skupiska ludności innej narodowości występują na obszarach przygranicznych, zwłaszcza wschodnich. Wyjątek stanowi mniejszość niemiecka skupiająca się na Opolszczyźnie. Są to Niemcy oraz ich potomkowie, którzy nie opuścili Ziem Odzyskanych przez Polskę po II wojnie światowej. Natomiast współcześni imigranci osiedlają się u nas głównie w dużych miastach – w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu, Łodzi, Krakowie, Gdańsku. Tam zazwyczaj mają pracę i to ona na ogół skłoniła ich do przyjazdu do Polski.

• Główną przyczyną współczesnych migracji mieszkańców Polski są względy ekonomiczne.

• Do niedawna w Polsce przeważał kierunek migracji wewnętrznych ze wsi do miast. Obecnie coraz więcej mieszkańców miast przenosi się na przyległe tereny wiejskie.

• Zagraniczna emigracja Polaków skierowana jest głównie do Europy Zachodniej, a zwłaszcza do Niemiec i Wielkiej Brytanii.

• Skutkiem emigracji zagranicznej jest u nas m. ubytek ludności młodej i pracowników wykwalifikowanych.

• Imigracja do Polski od lat 90. XX wieku systematycznie rośnie, ale wciąż jest stosunkowo mała.

• Skutkiem imigracji jest u nas zwiększona konkurencja na rynku pracy, zwłaszcza tej najniżej płatnej.

• Mniejszości narodowe mogą się utworzyć w wyniku migracji ludności lub zmian granic państwowych.

• Poza naszym krajem żyje ponad 20 mln osób polskiego pochodzenia. Mniejszości narodowe w Polsce liczą łącznie kilkaset tysięcy osób.